Zwei schlesische Originale

von D. Homburg



Der biehmsche Franz


Persönlich hoa ich a nee gekannt, doch koan ich merrn gutt vierstella, denn uffte honn se derrheeme vo`m erzahlt. Wie man schunn oa der Iberschrift sitt, stoammt ar vo drieba. Ei senner erschta schleischa Vulmondnacht hott ar sich da Himmel siehr lange un ganz grindlich besahn un noch langem Simmuliern hott ar gemeent: „Nee – hott ihr aber ei der Schläsing ann schinn Mond, mir ei Biehma honn bluß an sitten alen Schurb.“

Monschmol noahm ar`s nee asu genau mit meine un deine; wenn ar groade stärkere Keete brauchte, hullta sich se irgendwu, un meente, durt hinge se bluß rim. Aber die kannta`n olle, un machta die Sache under siech wieder ei de Oart. Wu ar oaber groade im Dienste woar, noahm ar nee die geringste Kleenigkeet. Ar hoatte ieberhaupt a gudes Gemiet. Fir doas, woas ar verdiente, keefte ar Zuckerzeuch für die Kinder, ar hotte uffte an ganze Schwiete hinder sich, un wenn ees battelte: „Franz, gib mer an Biehma“, un ar hotte noch enn, do goab ar`n hie.

Später is ar ei Schreiberhau gewast. Im „Beobachter“ stond dann: Ein gefährlicher Pilzsammler ist der böhmische Arbeiter Franz. B. - Ar hotte Pilze gesommelt, un die guda oa die Eihemscha un die schlechta oa die Summerfrischla verkeeft. Wies dann rauskoam, hott ar gemeent: „Ich duchte, die kenn`se joa nee“.



Die Guld - Else


Die Guld-Else hieß wull Else, aber Guld nee. Warum doas asu woar, weeß ich nee, ich kenn se o bluß vom Erzehln. Se woar an Zeit lang bei der Gruß mutter ei Stellung. Se woar ganz oastellich, bluß sich salber wusch se nee garne, do hott se jedesmol gemeent: “Frau Mottern, ich bien reen!“ Die Redensoart hotte sich ieber insa Voater bis uff ins vererbt. Irgendwie hotta mersch ufgeschnoppt un is woar sozusoarn an gefliejeltes Wurt bei ins gewurrn. Mer koama bluß genauasuwing durch dermitte wie ehemols die Else.

Die Else woar domoals schunn weit ei der Welt rimgekumma, se woar sugoar amol ein Salzbrunn gewast. Do woars viernähm, hott se gemeent, unn teuer, do kuste is Pfund Quork fimf Biehma. ( Unn doas lange vier`m erschta Krieje.)

Is ging asu lange gutt, bis der Grußvoater merkte, doaß se iftersch spätobends Herrnbesuch hotte. Se hott`s natierlich obgestrieta, aber ar hotte se uff an ganz eefache Weise erwuscht. Wies`m wieder amol nee ganz geheurer vierkoom, hott ar an ganze Zospel gruße Kuchableche oa de Kommertiere gelahnt. Wie da Schomster nu furtschleicha wullde, fieln se mit grußem Gepulter uff a Soal, un da derschrockne Galan kunnte`m Grußvoater nimme entgiehn.